Wiersz „Lokomotywa” - Julian Tuwim
Stoi na stacji lokomotywa, ciężka, ogromna i pot z niej spływa...
- Ostatnia aktualizacja: 2024-10-29
- Szacowany czas czytania: 2 min.
Julian Tuwim „Lokomotywa” - historia powstania
Wiersz „Lokomotywa” Juliana Tuwima powstał w okresie, kiedy poeta cieszył się już dużym uznaniem i popularnością na scenie literackiej. Inspiracją do stworzenia tego niezwykłego utworu była fascynacja Tuwima postępem cywilizacyjnym oraz techniką, która w tamtym czasie dynamicznie się rozwijała. Lokomotywa, będąca symbolem nowoczesności i ogromnej siły, doskonale wpisywała się w te zainteresowania poety. Dzięki temu Tuwim stworzył utwór pełen energii, rytmu i onomatopeicznych zwrotów, który do dziś rozbudza wyobraźnię najmłodszych czytelników.
Pierwszy raz opublikowany 12 kwietnia 1936 roku w czasopiśmie „Wiadomości Literackie”, wiersz miał na celu nie tylko rozbawić dzieci, ale również przybliżyć im świat techniki i rozbudzić zainteresowanie nowoczesnością. Poeta, znany z umiejętności nadawania tekstom melodyjnego rytmu, dzięki wyraźnym dźwiękonaśladowczym zwrotom wprowadza młodych czytelników w fascynujący świat poezji. „Lokomotywa” szybko zyskała popularność i już od 1938 roku, kiedy ukazała się w formie książkowej, zaczęła kształtować wyobraźnię pokoleń najmłodszych miłośników literatury.
Dzięki swojej unikalnej formie wiersz stał się jednym z najpopularniejszych utworów dziecięcych w Polsce, a jego popularność rozprzestrzeniła się również poza granice kraju.
„Lokomotywa” została przetłumaczona na wiele języków, takich jak:
- niemiecki,
- francuski,
- rosyjski,
- angielski,
- esperanto,
Popularność wiersza podkreśla jego uniwersalne przesłanie i ponadczasowy charakter.
Julian Tuwim „Lokomotywa” - tekst wiersza
Stoi na stacji lokomotywa,
Ciężka, ogromna i pot z niej spływa:
Tłusta oliwa.
Stoi i sapie, dyszy i dmucha,
Żar z rozgrzanego jej brzucha bucha:
Buch - jak gorąco!
Uch - jak gorąco!
Puff - jak gorąco!
Uff - jak gorąco!
Już ledwo sapie, już ledwo zipie,
A jeszcze palacz węgiel w nią sypie.
Wagony do niej podoczepiali
Wielkie i ciężkie, z żelaza, stali,
I pełno ludzi w każdym wagonie,
A w jednym krowy, a w drugim konie,
A w trzecim siedzą same grubasy,
Siedzą i jedzą tłuste kiełbasy,
A czwarty wagon pełen bananów,
A w piątym stoi sześć fortepianów,
W szóstym armata - o! jaka wielka!
Pod każdym kołem żelazna belka!
W siódmym dębowe stoły i szafy,
W ósmym słoń, niedźwiedź i dwie żyrafy,
W dziewiątym - same tuczone świnie,
W dziesiątym - kufry, paki i skrzynie.
A tych wagonów jest ze czterdzieści,
Sam nie wiem, co się w nich jeszcze mieści.
Lecz choćby przyszło tysiąc atletów
I każdy zjadłby tysiąc kotletów,
I każdy nie wiem jak się wytężał,
To nie udźwigną, taki to ciężar.
Nagle - gwizd!
Nagle - świst!
Para - buch!
Koła - w ruch!
Najpierw - powoli - jak żółw - ociężale,
Ruszyła - maszyna - po szynach - ospale,
Szarpnęła wagony i ciągnie z mozołem,
I kręci się, kręci się koło za kołem,
I biegu przyspiesza, i gna coraz prędzej,
I dudni, i stuka, łomoce i pędzi,
A dokąd? A dokąd? A dokąd? Na wprost!
Po torze, po torze, po torze, przez most,
Przez góry, przez tunel, przez pola, przez las,
I spieszy się, spieszy, by zdążyć na czas,
Do taktu turkoce i puka, i stuka to:
Tak to to, tak to to , tak to to, tak to to.
Gładko tak, lekko tak toczy się w dal,
Jak gdyby to była piłeczka, nie stal,
Nie ciężka maszyna, zziajana, zdyszana,
Lecz fraszka, igraszka, zabawka blaszana.
Oceń ten artykuł:
Anna Setlak
Redaktorka i copywriterka, absolwentka Wydziału Humanistycznego KUL oraz Wydziału Politologii i Dziennikarstwa UMCS. Swoje doświadczenie lingwistyczne wykorzystuje w tworzeniu wartościowych treści, które przekazują wiedzę i tworzą fundament pozytywnych relacji.
Przeczytaj również
Ostatnio dodane
